"او با همه فرق داشت. از همه بلند تر و سبز تر بود. وقتی که از جنگل رفت، پرنده های آواره اش سهم شاخه های من شدند. می گفت "نگران نباشید می روم تا کتاب بشوم. مگر بهشت درختان چیزی جز کتاب شدن است؟". اما بهشت برای من بودن در کنار او بود. قول دادم تا دنبالش بگردم و برای یکبار هم که شده، بغلش کنم. وقتی که نوبت رفتن من از جنگل شد، نشانک شدم و حالا کتاب به کتاب، دنبالش می گردم..."
عوضی بودن دوماد رو فقط خواهر زن می تونه بفهمه. 😤😬🤦♀️
خونه روستایی رو دوست دارم. بخاطر حیاط سرسبز پر از گنجیشک های چابک و پرستو های بازیگوش و قمری های دوست داشتنیش. آسمون آبی روشن با گرمای نرم نور خورشید که از لا به لای شاخ و برگ درخت هایی با شکوفه های سبز و سپید و صورتی و میوه های خوشمزه، خودش رو بهت می رسونه و تو رو سرشار از انرژی و شوق می کنه.
غروبش فوق العاده ست وقتی افق طلایی با ابر های صورتی و هلویی میزبان پرستو هایی می شن که با شیطنت توی آسمون می چرخن و آواز جیرجیرک هایی که از بین درخت ها نوایی گوشنواز می سازه، لبخند به لبت میاره.
وای از نیمه شب هاش... نیمه شب هاش مسحور کننده ست. شب های مهتابی سرشار از ستاره هایی که انگار به زمین نزدیک تر هستن و ماه پر نوری که توی آسمون مثل مروارید می درخشه. با آواز قورباغه ها که پس زمینه سکوت می شن و هوهوی جغدی که خواب به چشش نمی ره و پارس سگی که سعی داره صاحبش رو به حیاط بکشونه و گاهی هر از گاهی زوزه دور شغال ها که تو رو حیرت زده می کنه. این میون صدای موتوری که گویی با نیشی تا بناگوش باز و بای بای کنان، درست مثل پیام بازرگانی از دل طبیعت رد می شه هم جالبه.
شب های بهار و تابستون خونه روستایی زیباست چون گاهی میون چشمک زدن ستاره ها، زمان می ایسته. اون لحظه ها که روی ایوون نشستی، نوشیدنی خنکی توی دست داری و پا روی پا انداختی و نسیم ملایمی که با عطر گلها و سبزی های معطر مشامت رو قلقلک می ده و مو هات رو به بازی گرفته، از آرزو هات به شب می گی... و شب، با فرستادن شهابی از آسمون به تو امید می ده آرزوت رو به جایی دور از غم ها می بره.
شب های بهار و تابستون خونه روستایی رو دوست دارم چون مثل یه آغوش امنی هست که تو رو با همه غم ها می پذیره و با زیبایی هاش آرومت می کنه. انگار روی زمین به این بزرگی هیچ چیز وجود نداره جز تو و آسمون و خدا... خدایی که همین جاست. میون زمزمه های برگ ها و نوازش نسیم و نجوای شب، آسون تر می شه لبخندش رو دید و به آغوشش رفت...
🍃💚🍃
+ لحظه ها تون سرشار از لبخند و آغوش خدا.
به قول وحشی بافقی: ما را چه بی گناه گرفتار کرده اند...
آره خب
گاهی زندگی سخت می شود
گاهی روز ها تکراری و خسته کننده
گاهی فکر می کنی تنها هستی
اما
بدان کسانی هستند که به یادت هستند
همین امروز
همین لحظه
ببین چقدر آدم دورت را گرفته اند
صدایت را میان همه صدا ها می شنوند
و بی صدا تو را در آغوش می گیرند
این آدم های کوچک و بزرگ دست های شان به سوی توست
چشم های شان پر از نور
تو را می بینند
تو را دوست دارند
و بودن تو برای شان مهم است
اینها دلخوشی های زندگی اند
که بی منت روز های خاکستری را رنگی می کنند
که زخم های زندگی را به نقش های شاد می دوزند
همین نگاه های مهربان
و قلب های گرم
که به تو می گویند: تو تنها نیستی، ما اینجاییم...
🍃🎈🌿
+ موقع خداحافظی در جواب تشکرم گفت: قربونت. تو بیشتر از اینا ارزش داری... تولدت خیلی مبارک که دنیا با وجود توئه که قشنگ شده. 😌🫠🥰
نتیجه یادگیری همزمان دو زبان اینه که گاهی کلمات پارسی رو گم می کنم... 😐🫢🤦♀️
+ نگنجد در خرد وصفش که او را جمع ضدین است/ چه بی ترکیب ترکیبی عجب مجبور مختاری (از: جلال الدین محمد جان بلخی)
++ عید تون هم مبارکا باشه ان شاءالله سال جدید سرشااار از عشق و برکت و سلامتی باشه براتون و قشنگ ترین لحظات رو در کنار عزیزان تون داشته باشین. 🍃
