"...سبزند آرزو ها در برگ های زردم..."

اینکه غرور، آدمی رو بالاخره یک جایی زمین می زنه، درست.
عاما و متاسفانه
گاهی جوری زمین می زنه که ضربه باعث می شه زمین زیر پای اطرافیانت هم بلرزه و تعادل شون رو از دست بدن... گرد و غبار بلند شده از زمین مانع نفس کشیدن شون بشه...
یعنی فقط خود طرف نیست که آسیب می بینه...
فلذا
کاشکی کمی به حال اطرافیان مون فکر و رحم کنیم که با باد به غبغب انداختن و ندونم کاری، جماعتی رو درگیر و زجر کش نکنیم.
باشد که رستگار شویم ان شاءالله.